WATERTRAPPELAAR

Wat ik heb gedaan vandaag, vraagt Iemand. 

Wakker geworden, opgestaan, gedoucht, koffie gezet en ontbeten, zeg ik. Wat mails weggewerkt, boodschappen gedaan, boterham gesmeerd, vriend gebeld, filmpje gepakt met vriendin, drankje gedronken, gekookt en gegeten. 

Dat klinkt als een redelijke dag, zegt Iemand.  

Ja, zo klinkt het hè, zeg ik. Gefopt, denk ik.                                                                                                                                  

Wat ik eigenlijk heb gedaan: overwogen om deze dag over te slaan, toen ik bij het wakker worden naast me keek en alleen een kussen zag. Bedacht dat ik er niks aan vind zo. Even later toch mijn ene been uit het bed gehesen, daarna met enige moeite het andere. Tranen laten stromen onder de douche. Naar mijn mail getuurd. Nog meer tranen, ondanks pogingen om ze in te slikken: in de supermarkt, aan de telefoon met die vriend en bij het drankje na de film. Weer naar huis gegaan, haar bij het binnenkomen dag gezegd, zoals altijd. Geluisterd naar de stilte. Wezenloos in een pan geroerd. Geprobeerd rustig te blijven ademen. Mijn bord niet leeg gegeten. Iets gezien op TV en daarbij weer tranen laten stromen. Geconstateerd dat het nog niet wil lukken, met die rustige adem. Kaarsje aangestoken bij haar foto. Naar bed gegaan, vroeg. Naar een bladzijde van mijn boek gestaard, en daarna nog een poosje naar het plafond. Een kussen naast me neergelegd, op haar plek, om mezelf een beetje te foppen. En toen toch maar het licht uit gedaan. Zo’n dag was het dus. 

Gelukkig zijn er ook betere. Maar dit soort dagen zijn er dus ook. Dagen waarop ik een beetje lijk op een watertrappelaar, vind ik zelf. Ik zie er best dapper uit, met mijn handen en hoofd boven water. Maar onder de oppervlakte spartelt de rest van mij zich een ongeluk om te blijven drijven in dat water. Zout is het trouwens, en veel. Waar het vandaan komt stromen laat zich vrij makkelijk raden. Zeker op zo’n dag.