BREM

 

Ik sta te wachten bij de kassa van de Intratuin, met een zak potgrond onder mijn arm. Er staan thuis een paar bedroefde kamerplanten die heel hard wat extra aarde nodig hebben, ik heb besloten om dat nu maar eens aan te pakken. Het is dinsdagmiddag, het is niet druk. Er is maar één klant voor me, een wat oudere man, warrig haar, een niet al te verzorgd baardje, beige jas. Hij heeft al afgerekend (waxinelichtjes, die hebben ze ook bij de Intratuin), maar hij is nog in gesprek met de caissière. Het gaat over brem. Of je die moet snoeien, vraagt hij. 

‘Dat hoeft eigenlijk niet’, zegt de caissière.

‘Nee?’

‘Nee, meestal gaat dat vanzelf goed. Alleen takken die echt te breed worden, of bevroren zijn. Die zou ik weghalen’, legt ze uit. Ze is vriendelijk en kent haar brem-klassiekers, da’s duidelijk. 

‘En wanneer doe je dat dan?’, vraagt de man. Ik kan zien dat hij het prettig vindt dat zijn vragen serieus genomen worden. 

‘Gewoon, als ie echt uitgebloeid is. Je moet ‘m eerst helemaal laten gaan, zo’n beetje tot april of mei. Tot het voorjaar dus.’

‘Ah’, zegt de man. ‘Ja, ik vraag het maar even. Ik ben helemaal niet handig met brem. Dat deed mijn vrouw altijd. Zij was er juist heel goed mee.’ Bij die laatste zin breekt er een voorzichtige glimlach door zijn rommelige baardje heen.

'Nou', zegt de caissière 'dan moet u er maar goed voor zorgen'.

De man kijkt even naar mij. ‘Sorry hoor’, zegt hij. Ik zeg dat het niks geeft en dat ik het een leerzaam gesprekje vind.

 

Als ik even later met mijn potgrond naar buiten loop zie ik de man op zijn fiets stappen, een tasje met de waxinelichtjes erin bungelt aan het stuur. Ik voel me stilletjes met hem verbonden. Vanwege alles. Nou ja, misschien niet alles, ik heb geen baard. Maar wel brem, in de tuin van ons huisje in het bos. Ik vermoed dat de man nooit echt oplette als zijn vrouw er in hún tuin heel handig mee bezig was, en dat hij nu met de handen in het warrige haar zit. En ook dat hij het gewoon even over haar wou hebben, al is het maar bij de kassa van een tuincentrum. Ik denk zelfs dat hij eigenlijk vooral dáárvoor is gekomen. Snoeiadviezen, je kunt ze ook opzoeken op internet en die waxinelichtjes had hij ook best in de supermarkt kunnen kopen. Maar om daar nou bij de kassa over je vrouw te beginnen, da’s ook weer zo wat. Trouwens, meestal is er niet eens meer een kassa, en dan staat hij daar, verloren en wel in zijn beige jas bij de zelfscan. 

 

Ik voel tranen prikken. Rouw lijkt op brem. Er zit niks anders op, gewoon helemaal laten gaan. Dat gaat meestal vanzelf goed. Wel een beetje letten op te brede uitgroei en bevriezing. En verder gewoon maar wachten op het voorjaar en zorgen voor genoeg voedzame grond onder je voeten.