WEEDUWE

Ik vind 'weduwe' een behoorlijk cynisch en wreed woord. Vanwege het woord zelf. 'Du' ingeklemd tussen 'we' en 'we'. Da's dus twee keer 'we'. En dat dan in zo'n woord. Hoe verzin je het. 

Elke keer als ik praat over ons leven, en dan het woord 'we' gebruik (of het woord 'ons', zoals in de eerste helft van deze zin) voel ik een steek in mijn hart. Of het nou om grote dingen gaat (we waren net 7 jaar getrouwd) of om hele kleine (onze koelkast doet raar en daar moeten we iets mee), die steek komt altijd. Een van mijn broers zag het gebeuren, de avond na het afscheid. De kamer vol, chaotisch gedoe met borden eten die werden doorgegeven, glazen wijn, lachen, huilen, elkaars handen vasthouden. En toen vroeg iemand me vanuit de keuken: 'hee, jullie koelkast doet raar, hoe zit dat?' Steek. 

'Het is kut hè', zei mijn broer, terwijl hij aandachtig naar mij keek en zijn hand op mijn schouder legde. 'Het lijken wel weeën'. 
Nou heb ik nooit weeën gehad, maar het zou zomaar kunnen kloppen. Zo'n intense, stekende pijn die ineens opkomt, en als ie door me heen trekt hap ik letterlijk naar adem en voelt het alsof het nooit meer over gaat. Toch ebt die acute helse pijn weg, na een poosje. En dan is het wachten op de volgende wee. En die komt, want dat er geen 'we' meer is, dat doet zo vreselijk zeer. 

En dan dus, alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, dat woord 'we-du-we'. Niks we. Dat is nou precies het punt. Daarom heb ik besloten om het woord voortaan anders te schrijven. Die eerste 'we' verander ik in 'wee'. Met dank aan mijn broer. En ook omdat 'wee' pijn betekent, en verdriet. Dat pas een stuk beter. Toegegeven, het klinkt nog steeds hetzelfde, maar je moet ergens beginnen.