ALLES IS LIEFDE

Ik doe niks weg. Of bijna niks. Nog niet. Haar favoriete T-shirts bewaar ik allemaal, tot en met het laatste dat ze aanhad. Ik slaap erin, en ze gaan niet in de was. Het bakje met haar medicijnen, de doosjes halfleeg of net aangebroken. Ja, ook die ene pil die nog los op het kastje in de slaapkamer ligt, ze kon (of wilde) ‘m die voorlaatste ochtend niet meer slikken. De zalf voor de pijnlijke plekken, de tube met spul voor de droge mond, haar tandpasta, de flesjes met bijvoeding. Ik gooi het allemaal niet weg. Nog niet. Want ze zit overal in.

Oké, de rollator, de rolstoel met gelkussen, de douchestoel en het hoog-laag bed met optrekstang (zo’n stang heet een bedpapegaai, dat soort dingen weet ik dus nu), die zijn opgehaald. Dat moest, want die spullen hadden we geleend van de thuiszorgwinkel. Ik heb nog een foto gemaakt van toen het allemaal bij de lift stond, en daarna van het busje waarin alles werd ingeladen. Dat busje heb ik die middag in de druilerige regen nagekeken totdat het uit het zicht was.

 

En er is meer. Ik sla als een bezetene foto’s en filmpjes op in Dropbox. Appjes en gesproken berichten: in de Cloud ermee. E-mails, kaarten, liefdesbrieven, kattenbelletjes vol met hartjes: bewaren, bewaren. Mapjes met oude foto’s, albums uit de jaren tachtig en negentig, haar puberdagboeken, sinterklaasgedichten en ingevulde scoreblokken van Yahtzee: niks mag weg. 

 

Alles wil ik me inprenten, ik wil dingen veiligstellen, opslaan, bewaren, vastleggen. Want het gaat allemaal over haar. Zij heeft in dat bed gelegen en kreukels gemaakt in de lakens. Háár vingers hebben die pillendoosjes gepakt, háár handen hebben DNA sporen achter gelaten op de handvatten van de rollator, háár lippen hebben het tuitje van die tube met spul aangeraakt. Zíj́ is het, op al die foto’s, óók als ze tussen een hele groep klasgenoten, collega’s, vrienden, bandleden, of mede theatermaaksters staat. En háár ogen keken stralend naar de rozen die ik voor haar kocht op onze trouwdag, nog maar kortgeleden. Dus die ene die ik sowieso had bewaard, daarvan blijven de blaadjes nu ook, gedroogd en wel in een potje. 

 

Met de koelkast ben ik nog in onderhandeling. Het bakje havermout dat ik op haar voorlaatste avond vast gewoontegetrouw had klaargemaakt zodat de vlokken lekker konden wellen, dat stond er nog, totdat het per ongeluk en met de beste bedoelingen door iemand werd weggegooid. Toen ik dat ontdekte heb ik in paniek een nieuw bakje gemaakt, en dat nog een poosje laten staan. Verder staan er nog potjes jam waarvan ze heeft geproefd, en een half vol kuipje boter waarmee ik vaak beschuitjes voor haar besmeerde voordat ik die jam erop deed. Dat blijft allemaal, want zij zit erin. 

 

Ik weet ook wel dat dit zo niet eindeloos door kan gaan. Al is het maar omdat dingen bederven en het er niet frisser op wordt in die koelkast, en ook omdat T-shirts vroeg of laat toch een keer door een sopje moeten. En ik weet ook heus wel dat ze niet in de jam of in haar tandpasta zit. Maar voorlopig is dit het. Ik zoek haar overal, en ik vind haar nergens en tegelijkertijd in alles. Dus ik doe niks weg. Of bijna niks. Nog niet.