Geluk Gehad

MORNING HAS BROKEN Er is iets veranderd in mijn ochtenden. Ze zijn langer tegenwoordig. Dat komt omdat ik nogal vroeg wakker word deze dagen, vroeger dan voorheen. Al ver voordat de wekker gaat en ruim voordat de zon opkomt stap ik mijn bed uit, loop naar de keuken en zet een kopje koffie. Daarmee loop ik terug naar de slaapkamer., en dan kruip ik er nog even in. Het gordijn heb ik een beetje open gedaan, zodat ik het langzaam licht zie worden tussen de takken van de bomen door. Ik drink mijn koffietje, ik luister naar muziek. Ik krijg berichtjes van vrienden die vragen of ik goed geslapen heb. Ik app dat ik goed geslapen heb. Ik heb lieve vrienden. Wat de dag gaat brengen, vragen ze. Ik denk aan wat de dag gaat brengen. Meestal is dat aardig wat, ik doe mijn best. Ik trek het dekbed nog even over me heen. Vorig jaar om deze tijd maakte ik ‘s ochtends altijd een bakje havermout voor jou. Ik had het na lang oefenen eindelijk onder de knie: een laagje melk net boven de havermout uit late...

P(L)IJNVREES Ik was op een borrel, met hapjes en statafels en ook een paar oude bekenden, van wie er een naar me toe kwam, me hartelijk begroette en vroeg hoe het met me ging. Nog voordat ik antwoord kon geven, voegde hij er haastig aan toe: ‘o nee, sorry, wat moet je daar nou op zeggen. Of ik bedoel, nou ja, je hebt hier misschien helemaal geen zin in’. Ik voelde zijn oprechtheid door de ongemakkelijk struikelende zinnen heen.  ‘Op dit moment gaat het redelijk’, zei ik.  De oude bekende knikte, en toen nam hij een slok van zijn witte wijn en een hand borrelnootjes uit een bakje op de statafel waar hij tegenaan leunde.    Ik snapte dat wel, van die borrelnootjes. Niet alleen omdat ze erg lekker waren, maar ook omdat het nou eenmaal lastig is om je houding te bepalen. In alles, bedoel ik, het hele ding: het verdriet van iemand, wat te vragen, hoe te reageren op het antwoord, en dat dan ook nog op een borrel. Ik geef het je te doen. Mijn lief is doodgegaan. Hoe gaat he...

HIEP HIEP HOERAAR Ik was gisteren jarig zonder jou, dat was voor het eerst. Voor ons waren verjaardagen altijd een big deal, we hingen slingers op en kochten rozen voor elkaar. Nu is alles raar en weet ik niet zo goed wat er te vieren valt.   Dit is hoe het ging: ik kreeg een ontbijt, er appten en belden de hele dag mensen, er waaiden buren aan, er waren bloemen en cadeaus. ‘s Avonds bestelden we Thais, we zaten met z’n achten rond de tafel, mijn broer bracht een grote bos rozen mee, iedereen was lief, ik hoefde niks op te ruimen. E igenlijk zaten we met z’n negenen aan tafel, want van mij waren er twee versies: eentje die genoot van alle liefde die er wél was, van de verhalen, het gelach, de handen op elkaars schouders, de warmte, de chaos in de keuken, de armen vol met meegebrachte lekkernijen: een Italiaanse Ripasso en taart, zelfgebakken en feestelijk gedecoreerd met halve aardbeien die de cijfers van mijn leeftijd vormden.  De andere versie voelde zich vreemd, losgescheur...

FOTOSYNTHESE Als wij bij ons vakantiehuisje in het bos aankwamen, vaak op vrijdagavond, liepen we er altijd eerst een rondje omheen. Gewoon, omdat we het zo gaaf vonden dat het kon: om je huis heen lopen. Het was maar een kort rondje, zo groot is het huisje niet, maar het voelde altijd intens rijk. Via het perk met lavendel, rozen en vrouwenmantel langs de kweektafel (de rozemarijn en de tijm zijn er door jou in gezet), over het terras, de hoek om, even kijken bij het perenboompje, weer een hoek om, checken hoe het ervoor staat in het insectenhotel (er zijn nog een paar kamers vrij), langs de beukenhaag (hij komt al aardig op), naar links, uitkomen bij de appelboom op het gras, en dan tegen elkaar zeggen: wat boffen we hè.    Nu maak ik nog steeds hetzelfde rondje, alleen heb ik minder het gevoel dat ik bof. Toch ben ik het sinds een tijdje aan het proberen: in mijn eentje een weekend de stad uit, naar onze plek. Daar is geen foto van jou, realiseer ik me als ik er weer ben. D...

(Na)bijna dood ervaringen   Vorig jaar om deze tijd was het aan het beginnen. Het einde, bedoel ik. Ik had dat nog niet helemaal door. Natuurlijk, het ging niet goed met jou, dat zag ik ook wel. Naar buiten gaan lukte nauwelijks meer, en je zag zo grauw en je sliep zo lang. Maar dat de dood al in de buurt was, dat zag ik dus niet. Daar pieker ik soms nog over: dat ik er met mijn neus bovenop zat, en het (juist daarom?) niet zag.    Die ene verpleegkundige, die zag het wel, na de zomer. Ank heette ze, ik schreef al eerder over haar. Ze belde me vanuit het ziekenhuis waar jij lag, het was al bijna nacht. Die ochtend had een zaalarts jou verteld dat de uitslag van de laatste scan niet goed was. Zomaar, plompverloren, je was op dat moment alleen. Foute boel, en het had niet zo moeten gaan. Maar ja, het ging dus wel zo. De rest van die dag was ik bij je, totdat ik uiteindelijk, ver na het bezoekuur, naar huis moest. En toen belde Ank dus. Ze vroeg of ik bij je wilde slapen, wa...

EERSTE ZOMER Ik zou je zo graag vertellen over deze zomer, de eerste na jou.  Bijvoorbeeld over dat ik laatst, het was nog juli, de tarp bij ons huisje in het bos in mijn eentje heb opgezet. Voor wie het niet weet: een tarp is een schaduwdoek, wij gebruikten ‘m als luifel bij onze oude camperbus, en later dus als zonnescherm bij de boshut. Ik klom op een ladder om één kant van het doek met lussen te bevestigen aan twee haken in de gevel, daarna gebruikte ik stokken en scheerlijnen om ‘m goed strak te trekken. Dat moest, vond jij altijd. Toen ie stond heb ik er even naar staan kijken. Ik denk dat jij vond dat het nog wel iets strakker had gekund.   Er was ook een ober in een Spaans berghotel dat net was verbouwd. Alles was nieuw en het zag er allemaal goed uit. Maar lang niet alles werkte. Veel douches hadden geen warm water, het reserveringssysteem was vastgelopen, in het restaurant liep het personeel stuurloos en in lichte paniek rond met mandjes hard geworden brood. Ik vroeg...