MORNING HAS BROKEN

Er is iets veranderd in mijn ochtenden. Ze zijn langer tegenwoordig. Dat komt omdat ik nogal vroeg wakker word deze dagen, vroeger dan voorheen. Al ver voordat de wekker gaat en ruim voordat de zon opkomt stap ik mijn bed uit, loop naar de keuken en zet een kopje koffie. Daarmee loop ik terug naar de slaapkamer., en dan kruip ik er nog even in. Het gordijn heb ik een beetje open gedaan, zodat ik het langzaam licht zie worden tussen de takken van de bomen door. Ik drink mijn koffietje, ik luister naar muziek. Ik krijg berichtjes van vrienden die vragen of ik goed geslapen heb. Ik app dat ik goed geslapen heb. Ik heb lieve vrienden. Wat de dag gaat brengen, vragen ze. Ik denk aan wat de dag gaat brengen. Meestal is dat aardig wat, ik doe mijn best. Ik trek het dekbed nog even over me heen.

Vorig jaar om deze tijd maakte ik ‘s ochtends altijd een bakje havermout voor jou. Ik had het na lang oefenen eindelijk onder de knie: een laagje melk net boven de havermout uit laten komen, niet te veel, de zaak opwarmen en een schepje bruine basterdsuiker erop. Kopje thee erbij. Jouw kleine ontbijt, als je het op had (dat kostte steeds meer moeite) sliep je nog een poos verder. Jouw aanloop naar de dag was lang en steeds langer. Ik bleef naast je liggen, zo vaak en zo lang als ik kon. Toen je helemaal geen aanloop meer nam, verplaatsten we de dag naar ons bed.

Nu leef ik nog, en jij niet meer. Elke ochtend check ik naast me, en elke ochtend is het nog steeds zo. Er klopt iets niet, er is iets stuk. Denken aan die havermout, bij elk eerste kopje koffie. Jou zoeken in het bed. Jouw T-shirt aanhebben. Jouw stem niet horen en toch je stem horen. Iets zwaars voelen in mijn buik, en op de plek waar mijn hart zit. Au. En daar dan mee de dag in. Ik heb kennelijk besloten om een wat langer aanloopje te nemen voordat ik daar aan begin. Ik wacht nog even tot het licht is. Ik kom zo.