Geluk Gehad

P(L)IJNVREES Ik was op een borrel, met hapjes en statafels en ook een paar oude bekenden, van wie er een naar me toe kwam, me hartelijk begroette en vroeg hoe het met me ging. Nog voordat ik antwoord kon geven, voegde hij er haastig aan toe: ‘o nee, sorry, wat moet je daar nou op zeggen. Of ik bedoel, nou ja, je hebt hier misschien helemaal geen zin in’. Ik voelde zijn oprechtheid door de ongemakkelijk struikelende zinnen heen.  ‘Op dit moment gaat het redelijk’, zei ik.  De oude bekende knikte, en toen nam hij een slok van zijn witte wijn en een hand borrelnootjes uit een bakje op de statafel waar hij tegenaan leunde.    Ik snapte dat wel, van die borrelnootjes. Niet alleen omdat ze erg lekker waren, maar ook omdat het nou eenmaal lastig is om je houding te bepalen. In alles, bedoel ik, het hele ding: het verdriet van iemand, wat te vragen, hoe te reageren op het antwoord, en dat dan ook nog op een borrel. Ik geef het je te doen. Mijn lief is doodgegaan. Hoe gaat he...

HIEP HIEP HOERAAR Ik was gisteren jarig zonder jou, dat was voor het eerst. Voor ons waren verjaardagen altijd een big deal, we hingen slingers op en kochten rozen voor elkaar. Nu is alles raar en weet ik niet zo goed wat er te vieren valt.   Dit is hoe het ging: ik kreeg een ontbijt, er appten en belden de hele dag mensen, er waaiden buren aan, er waren bloemen en cadeaus. ‘s Avonds bestelden we Thais, we zaten met z’n achten rond de tafel, mijn broer bracht een grote bos rozen mee, iedereen was lief, ik hoefde niks op te ruimen. E igenlijk zaten we met z’n negenen aan tafel, want van mij waren er twee versies: eentje die genoot van alle liefde die er wél was, van de verhalen, het gelach, de handen op elkaars schouders, de warmte, de chaos in de keuken, de armen vol met meegebrachte lekkernijen: een Italiaanse Ripasso en taart, zelfgebakken en feestelijk gedecoreerd met halve aardbeien die de cijfers van mijn leeftijd vormden.  De andere versie voelde zich vreemd, losgescheur...

FOTOSYNTHESE Als wij bij ons vakantiehuisje in het bos aankwamen, vaak op vrijdagavond, liepen we er altijd eerst een rondje omheen. Gewoon, omdat we het zo gaaf vonden dat het kon: om je huis heen lopen. Het was maar een kort rondje, zo groot is het huisje niet, maar het voelde altijd intens rijk. Via het perk met lavendel, rozen en vrouwenmantel langs de kweektafel (de rozemarijn en de tijm zijn er door jou in gezet), over het terras, de hoek om, even kijken bij het perenboompje, weer een hoek om, checken hoe het ervoor staat in het insectenhotel (er zijn nog een paar kamers vrij), langs de beukenhaag (hij komt al aardig op), naar links, uitkomen bij de appelboom op het gras, en dan tegen elkaar zeggen: wat boffen we hè.    Nu maak ik nog steeds hetzelfde rondje, alleen heb ik minder het gevoel dat ik bof. Toch ben ik het sinds een tijdje aan het proberen: in mijn eentje een weekend de stad uit, naar onze plek. Daar is geen foto van jou, realiseer ik me als ik er weer ben. D...