Geluk Gehad

  BREM   Ik sta te wachten bij de kassa van de Intratuin, met een zak potgrond onder mijn arm. Er staan thuis een paar bedroefde kamerplanten die heel hard wat extra aarde nodig hebben, ik heb besloten om dat nu maar eens aan te pakken. Het is dinsdagmiddag, het is niet druk. Er is maar één klant voor me, een wat oudere man, warrig haar, een niet al te verzorgd baardje, beige jas. Hij heeft al afgerekend (waxinelichtjes, die hebben ze ook bij de Intratuin), maar hij is nog in gesprek met de caissière.  Het gaat over brem. Of je die moet snoeien, vraagt hij.  ‘Dat hoeft eigenlijk niet’, zegt de caissière. ‘Nee?’ ‘Nee, meestal gaat dat vanzelf goed. Alleen takken die echt te breed worden, of bevroren zijn. Die zou ik weghalen’, legt ze uit. Ze is vriendelijk en kent haar brem-klassiekers, da’s duidelijk.  ‘En wanneer doe je dat dan?’, vraagt de man. Ik kan zien dat hij het prettig vindt dat zijn vragen serieus genomen worden.  ‘Gewoon, als ie echt uitgebloeid...

WEE-MOED Rouwen is niet voor watjes. Doorgaan met ademen, je bed uitkomen, ook als de dag wéér grijs en mistig is. Je ene voet voor de andere zetten, je kleren aantrekken en iets in je haar smeren. Doen alsof je heel normaal door de Albert Heijn loopt. Een instantie bellen en nog een keer uitleggen dat mails voortaan naar jou gestuurd moeten worden, en niet meer naar haar. Iets terugzeggen als iemand vraagt of het weer een beetje gaat. Dit soort dingen en nog veel meer: je moet er best wel wat voor in huis hebben. En dat heb je dus niet, want je huis is leeg en je ligt knock-out op de kale vloer. Er zijn momenten waarop je er het liefste gewoon mee zou kappen. Dat doe je dan toch niet, want je vindt ergens nog een tweede adem die maakt dat je weer opstaat en verder gaat. Je ene voet voor de andere. En toch ook maar weer dat spul in je haar.  Nou ja, dit is dus zo’n beetje hoe ik het ervaar, en het gaat vast ook vaak anders. Ieder z’n eigen proces. Trouwens, dat van die watjes neem ...

VERLIE (FD) S (T) Aan een vriendin vertelde ik laatst dat ik vaak urenlang naar foto’s en filmpjes van mijn liefste zit te kijken. Scrollen, bladeren, inzoomen op details, warm worden van binnen, diep zuchten, nog een keer kijken. Hele ochtenden of middagen glijden voorbij terwijl ik niks anders doe dan dat. ‘Logisch’, zei de vriendin. ‘Je bent verliefd’.  Het gekke is: het klopt. Rouwen is een vreemde vorm van vlinders in je buik. Nachtvlinders weliswaar, met van die grauwe kleuren, maar toch. Verlies is het bedroefde tweelingzusje van Verliefd. Ze zijn familie, ze horen bij elkaar en als je goed kijkt zie je hoezeer ze op elkaar lijken. Dat zou je niet zeggen misschien, want ze hebben een totaal andere energie en ze zien er  anders uit , zeker op het eerste gezicht. De één somber, vaak een beetje bleekjes, en gekleed in grijstinten met hier en daar een zwarte toets. De ander euforisch, in extase, blossen op de wangen, gekleed in feestelijke kleuren, en vaak ook in het geheel...