VERLIE(FD)S(T)

Aan een vriendin vertelde ik laatst dat ik vaak urenlang naar foto’s en filmpjes van mijn liefste zit te kijken. Scrollen, bladeren, inzoomen op details, warm worden van binnen, diep zuchten, nog een keer kijken. Hele ochtenden of middagen glijden voorbij terwijl ik niks anders doe dan dat. ‘Logisch’, zei de vriendin. ‘Je bent verliefd’. 

Het gekke is: het klopt. Rouwen is een vreemde vorm van vlinders in je buik. Nachtvlinders weliswaar, met van die grauwe kleuren, maar toch. Verlies is het bedroefde tweelingzusje van Verliefd. Ze zijn familie, ze horen bij elkaar en als je goed kijkt zie je hoezeer ze op elkaar lijken. Dat zou je niet zeggen misschien, want ze hebben een totaal andere energie en ze zien er anders uit, zeker op het eerste gezicht. De één somber, vaak een beetje bleekjes, en gekleed in grijstinten met hier en daar een zwarte toets. De ander euforisch, in extase, blossen op de wangen, gekleed in feestelijke kleuren, en vaak ook in het geheel niet gekleed. Maar hoe verschillend ze ook lijken, en hoezeer de één (Verliefd) liever niks met de ander (Verlies) te maken heeft: ze doen vaak dezelfde dingen en ze zijn gewoon twee kanten van dezelfde medaille. Niks willen missen, alles opzuigen, verlangen naar haar als ze er niet is, eigenlijk alleen maar met háár bezig zijn: het hoort allemaal bij allebei. 

Ik weet nog hoe het was in het begin: urenlang kijken naar haar foto, eindeloos haar berichtjes teruglezen, warm worden van binnen, diep zuchten. Verliefd verliefd verliefd. En ik weet trouwens ook hoe het kort geleden nog was: samen urenlang kijken naar foto’s en filmpjes, inzoomen op details, warm worden van binnen, diep zuchten, nog een keer kijken (verliefd zijn we altijd gebleven, en daar kwam een heerlijke liefdesdeken omheen). 

‘Het is zo raar’, zei een andere vriendin. ‘Als iemand er niet meer is, is die persoon er ook zo enorm wél’. Misschien dat het daarom zo werkt dat je in je Verlies het aller-verliefdst bent. Juist vanwege het einde wil je alles eindeloos. En dus leg je haar foto naast je, op haar lege kussen. Je kijkt ernaar, en je zucht diep. En dan kijk je nog een keer, terwijl die twee zusjes, ondanks zichzelf, voorzichtig elkaars hand vasthouden.