FLAT WHITE

Het is druk op het Centraal Station, ik wacht op mijn nichtje en neefje. Zestien en elf zijn ze, ze komen logeren. Tante zijn, het is een van de dingen die me wat kleur op de wangen geeft. Van uitbundige blossen is voorlopig nog geen sprake, maar toch: dit is al heel wat in een tijd waarin ik vaak wat witjes om mijn neus zie.

Mijn nichtje appt: vertraging, het wordt een kwartiertje later. Ik besluit koffie te gaan halen. 

In de Starbucks sluit ik aan in een rijtje, bijna iedereen om me heen praat Engels, her en der zitten mensen aan tafeltjes met laptops en koptelefoons. 

‘Zeg het maar’. De jongen achter de toonbank heeft een snor, zijn nagels zijn gelakt in paars, blauw, lichtgroen.

‘Een flat white graag’, zeg ik, ‘een kleine’. 

‘Welke naam mag ik opschrijven?’, vraagt de jongen. 

Ik geef antwoord. 

‘Hoe schrijf je dat? Met één M?’

‘Nee’, zeg ik. ‘Met dubbel M. En een Griekse Y’. 

Terwijl ik wacht vraag ik me af waarom ik zojuist deed wat ik deed. Ik denk dat ik mezelf wel snap. 

Na een paar minuten is mijn koffie klaar. 

‘Een flat white voor Rommy’, klinkt het ferm door de zaak. 

Jou ineens zo missen. Je naam willen horen, hardop. Daar desnoods een foefje voor uithalen. 

Ik loop de Starbucks weer uit, de koffiebeker in mijn hand. Ik merk dat ik glimlach. Het blosje op mijn witte wangen is inmiddels iets roder.