NIEUWE SCHOENEN

Mijn bergschoenen zijn bijna op. De zolen laten langzaam maar zeker los, het stiksel is stuk hier en daar, en het profiel is ook niet meer wat het geweest is. Ik moet dus eigenlijk nieuwe. Maar ik wil niet. Die oudjes, ze zitten nog als gegoten en ze lopen heerlijk, het liefste houd ik ze. Maar ja. Ik ga binnenkort op vakantie. Naar de bergen. Dus op een middag fiets ik toch maar naar de buitensportwinkel, mede aangemoedigd door jouw stem, zachtjes en toch duidelijk: ‘het zijn wel de bergen hè liefste. En jij verdient goede schoenen.’ 
 
In de eerste winkel waar ik kom vertelt een nukkige verkoper me dat wat ik zoek (iets wat lijkt op wat ik had) niet meer bestaat. Verouderd type, zegt hij. Bovendien wordt het überhaupt ‘erg lastig’ met mijn voeten (maat 36 en vrij smal). Ik gebruik mijn lastige voeten om snel weg te wezen.  
‘Welke maat heb je?’, vraagt de verkoper in winkel nummer 2. 
’36. En ik heb vrij smalle voeten’.
‘Oké’. 
Mijn voeten worden opgemeten, ze blijken inderdaad klein en vrij smal te zijn. Desondanks vinden we vlot een geschikt paar. ‘Als je de veters nou zo doet, zitten ze nog beter’, zegt de verkoper. Hij doet het voor, een speciale striktechniek. ‘En verder even goed inlopen in huis hè. Gewoon, achter je man aan of de trap op en af’. Heel even overweeg ik te zeggen dat ik geen man heb, en ook geen trap. 
 
Als ik naar huis fiets, schoenendoos achterop, denk ik aan mijn oude schoenen. Niet aan de nu definitief afgeschreven bejaarde exemplaren voor in de bergen, maar aan de schoenen waarop ik liep toen we nog wél een trap hadden. Een trap waar jij, mijn vrouw, gewoon op en af liep. Die schoenen van het verouderde type, van toen je er nog was dus, en gezond (dachten we). Die schoenen…. ze liepen heerlijk, ze zweefden, dansten, ze zaten als gegoten, ook toen jij al lang geen trappen meer op of af kon. Het liefst had ik ze altijd gehouden. Maar ja. Ik loop ondertussen op een ander pad. 
 
Daar kom ik van alles tegen: mezelf, jou, en allerlei andere mensen. Die zijn vaak aardig, ze helpen me en strikken mijn veters. Soms zijn ze iets minder aardig, of vinden ze het allemaal überhaupt erg lastig. En soms zeggen ze dingen waarover ik struikel. Dus verdien ik goede schoenen. Nieuwe schoenen, want het type wat ik had bestaat niet meer. En hoewel ik eigenlijk niet wil, ga ik toch maar voor verse exemplaren met extra bescherming bij de enkels, tegen het omzwikken. Met een goed voetbed voor het comfort, en met onverwoestbare zolen, want ik moet nog een hoop kilometers, over rotsige stukken en regelmatig door een tranendal. Dus handig als ze waterdicht zijn. Ik heb ook een speciaal paar voor naar het werk, waar ik stevig in sta, ook al voelt het vaak zo vreemd: werken, professioneel doen en zo. En dan nog een casual paar, voor bij hobby’s en in gezelschappen en op feestjes: hip, maar wel graag steunzolen erin. 
 
Deze hele verzameling staat dus nu in mijn kast. Ik draag ze zo dapper als ik kan, ook al knellen ze nog flink, lopen ze onwennig en krijg ik er af en toe blaren van. In de kast staan trouwens ook schoenen van jou: die mooie grijze gympen die ik nog voor je kocht, ook al zei jij dat ik dat misschien niet meer moest doen. Ik deed het toch. Want het waren wel jouw voeten. En jij verdiende goede schoenen. 
 
 

 

 

 

 

 

: