TUSSENJAS

 

Eerder deze week, ’s ochtends op de fiets in een optimistisch spijkerjasje, had ik het koud. De lente komt op gang, je ziet het, je ruikt het, maar aan het begin van de dag is het nog fris. In de avond en nacht ook trouwens. Maar daar tussenin is er zon en een fijn voorjaarsgevoel. Hoewel…soms waait er nog een gure wind of gaat het ineens van 22 graden naar 12. Een typisch seizoen voor de tussenjas. 

 

Ik vind de tussenjas altijd moeilijk. Winterjassen, daar zit ik best aardig in, ik heb een dikke en een héle dikke, en ook nog een nette. Dunne jasjes voor in de zomer: geen probleem. Maar een goede tussenjas, zo eentje die past bij een seizoen dat nog wat twijfelt (ben ik nou echt lente? Of ben ik nog een beetje winter?), daar moet ik altijd naar zoeken aan de kapstok. Daarom is het in deze tijd van het jaar vaak een gehannes: de ene keer zit ik te rillen op de fiets, de andere keer zweet ik me een ongeluk in mijn dikke jas.  

 

Een vriendin van me was ook op zoek naar een tussenjas. Niet letterlijk, maar bij wijze van spreken. Ze vroeg me pas geleden hoe ze er nu, ruim vier maanden na de dood van mijn geliefde, het beste voor mij kan zijn. In het begin – het was nog winter- waren er continu vrienden bij me. Ze waren mijn dikke jas: ze sloegen hun armen om me heen, ze bleven naast me zitten, ze logeerden bij me, we aten samen, ze zorgden dat ik niet alleen was. 

 

De vriendin in kwestie was ook zo’n dikke jas: elke week kookte ze een paar maaltijden voor me, ik mocht kiezen uit lijstjes met de heerlijkste menu-opties. Dat ging een hele poos zo door, maar van lieverlee veranderden de weekmenu’s in regelmatig bij of met elkaar eten, waarbij ik nog best vaak een bakje kliekjes mee naar huis neem. Het was een zachte overgang, ik wilde ‘m zelf, ik was toe aan een ander soort jas. 

Maar ja. Daar sta je dan als vriend of vriendin. In die eerste periode, als er ‘eerste hulp bij verse pijn’ geboden moet worden, zijn er veel concrete dingen die je kunt doen en ben je de hele tijd dichtbij. Maar wat doe je dan daarna? Hoe en wanneer maak je de switch van een dikke jas naar een tussenjas? En moet het soms ook andersom? Dat vroeg ze dus, de vriendin die zonder de wekelijkse keuzemenu’s soms het gevoel had dat ze met lege handen stond. 

 

Ik worstel er zelf ook mee, het blijft voorlopig nog een gehannes met die jassen. Af en toe voel ik een vleugje voorjaar: als ik kook, zing of weer een beetje werk. Maar vaak heb ik het ineens koud. Aan het begin van de dag, als ik op sta. ’s Avonds, als ik naar bed ga. Overdag, als er iets leuks is, en ik haar erover wil vertellen. Of als er iets stoms is, en ik haar erover wil vertellen. Als ik terugdenk aan haar laatste maanden. Als ik terugdenk aan onze eerste maanden. Dat soort momenten vraagt om een goede jas. En daarnaar blijft het zoeken aan de kapstok. Voor mij, en ook voor vrienden die zo graag iets willen doen. Je lege handen uit de mouwen van een tussenjas (of wat voor jas dan ook) steken, dat voelt zo machteloos, vertellen ze. Toch is het genoeg, en precies wat ik nodig heb, nu bij mij de lente zo twijfelt en voorlopig niet komt.