ROUWVOUW

Ik heb een nieuw vloerkleed gekocht. Het oude kleed was vaal en versleten en het krulde hier en daar verraderlijk op, onze visite kon daar al struikelend over meepraten. Bovendien was het ook gewoon te klein voor onder de eettafel, en eigenlijk ook best lelijk (daar dacht ik ooit anders over maar smaken verschillen niet alleen, ze veranderen ook). Het werd tijd, kortom. Ik was er blij mee. Dacht ik. 

En toen werd het bezorgd en moest ik huilen. Niet omdat het nieuwe kleed bij nader inzien enorm tegenviel (dat deed het niet), en ook niet omdat er fikse vouwen inzaten vanwege het opgepropt zitten in de verpakking (da's geen ramp, volgens een vriend van mij loop je die vouwen er vanzelf uit). Er was in wezen niks mis met het kleed, behalve dan dat het een nieuw kleed was. Door mij uitgezocht. En gekocht. Voor in ons huis. Niks overlegd. Niet samen gewikt, gewogen en een knoop doorgehakt. Geen gezamenlijk afscheid van het oude kleed (dat was gelukkig strikt genomen niet van ons samen, maar een oudje uit mijn vorige huis. Anders had ik het denk ik niet eens gedaan), en nu ook niet samen het nieuwe neerleggen, zo ja, precies! of nee wacht, toch anders, ja zo! En in de dagen daarna niet telkens tegen elkaar zeggen dat het mooi is hè, ja hartstikke mooi. Hadden we eerder moeten doen.

Dat laatste is trouwens niet waar. Ik heb het nu gedaan. Kennelijk was dit het moment, niet eerder. En toch schrik ik een beetje, telkens als ik naar het kleed kijk, de eerste dagen dat het er ligt. Ik denk aan jou. Voor jou hoefde het vaak niet zo, iets veranderen in de kamer, maar als we het dan soms toch deden was je er eigenlijk altijd blij mee.  Als jij nu binnen zou stappen liefste, dan zou je zeggen: 'hee, nieuw kleed! Wauw, echt heel anders. Er zitten nog wel fikse vouwen in. Opgepropt in de verpakking gezeten zeker? Maar die loop je er vanzelf uit hoor, da’s een kwestie van tijd'. 
En dan zie ik je rustige blik, en jouw voeten in hun warme sloffen op het nieuwe kleed. En dan zeg ik: mooi hè, en dan zeg jij ja, hartstikke mooi. Denk ik. Hoop ik. Huil ik zachtjes. 

Ik weet het wel, rouwen is ook verder leven, je aanpassen, een nieuw kleedje weven voor onder je verdwaalde voeten. Maar o, o, die vouwen (mag dit wel? Is dit goed? Moet ik alles niet nog een hele poos zo laten?).  Het duurt nog wel even voordat ik die er uit gelopen heb.