VERDRAAID 

Ik ben een week op vakantie geweest, en nu sta ik in het gangpad van het vliegtuig, net geland in Nederland. We kunnen er nog niet uit, er is wat gehannes met de trap. Ik sta vlak bij de deur, ik hoor de crew overleggen met het grondpersoneel (‘nee, hij staat echt te laag Ad’). Voor me staat een nette oudere mevrouw, sjaaltje om de hals, verse lippenstift op. Ze zat de hele vlucht vlakbij me, in haar eentje met twee lege stoelen naast zich. Ik vraag haar of ze een fijne vakantie heeft gehad. ‘Nou…nee’, zegt ze. 

 

‘Ach…en hoe komt dat?’

‘Ik heb mijn knie verdraaid, meteen de eerste dag al. Ik verging van de pijn. Ik heb de hele week niet mee kunnen lopen’. Ze legt uit dat ze met een groep een wandelreis zou maken, en dat daar dus niks van gekomen is. ‘Ik zat gewoon de hele dag in het hotel. Ik had wel Tramadol genomen, maar dat hielp niks. Ik weet niet of je dat kent, Tramadol?’ Ja, dat kende ik wel.

‘En jij, hoe was jouw vakantie?’, vraagt ze. 

‘Eh, ook niet super, zeg ik. Precies op dat moment zegt de stewardess dat we eruit mogen, het trapprobleem is opgelost. We lopen naar beneden, met ons tweeën, verder is iedereen al aan de andere kant uitgestapt. De mevrouw doet voorzichtig, vanwege die verdraaide knie. Beneden aangekomen blijft ze even staan. 

‘Wat is jou dan overkomen?’, wil ze weten. 

Ik vertel het haar in een paar zinnen. Ze schrikt een beetje. ‘Och meid’, zegt ze. Ze herkent het, haar man stierf een jaar geleden. Ik vraag of het een lieve man was. Dat was het. ‘Ik heb huilend over straat gelopen, en soms vroeg ik hardop: waar ben je? Ja kind, wat is het erg hè…’Ik beaam het. Het is erg. 

Ze wil weten hoe het was, zo’n week alleen, en hoe ik dat dan allemaal deed. Ik deed maar wat, zeg ik. We lopen de aankomsthal binnen, ik vraag haar waar de groep is. O, die staan allemaal daar, wijst ze. Ik zie een groepje zestigers, veel geruite bloezen, ferme wandelschoenen. Ik loop nog een stukje met haar mee, en dan nemen we afscheid. Nou, fijn je even te ontmoeten’, zegt ze. ‘Succes met… nou ja, met het leven’.

‘U ook, zeg ik. Ik kijk haar na terwijl ze zich, met moeizame tred, samen met de wandelgroep richting uitgang begeeft. 

 

Zo’n mevrouw, zo’n medepassagier. Zo’n leven, vast heel anders dan dat van mij. En ze heeft ook echt een heel andere smaak qua kleur lippenstift. Maar in onze korte ontmoeting gaat het over wat we gemeen hebben. Die draai van het lot, waarna je vergaat van de pijn. Pijn waarvan je soms midden op straat moet huilen, waar geen pil tegenop kan, en waardoor je een hele poos niet mee kan met de groep, ook al was dat wel het plan. Weer onderweg naar huis mag jij de plek met twee lege stoelen naast je, dan zit je lekker ruim met je pijn. Fijn, maar het is ook wel alleen. En als je dan weer een stukje reis hebt gemaakt, dan neem je heel voorzichtig de treedjes van de trap, op weg naar vaste grond onder je voeten. Niet te snel, eerst zeker weten dat ie goed staat, die trap, anders is de stap naar buiten veel te groot. En dan sluit je je toch maar weer aan bij de groep, zij het met een wat moeizame tred. Succes met… nou ja, met dat verdraaide leven.