Geluk Gehad

(Na)bijna dood ervaringen   Vorig jaar om deze tijd was het aan het beginnen. Het einde, bedoel ik. Ik had dat nog niet helemaal door. Natuurlijk, het ging niet goed met jou, dat zag ik ook wel. Naar buiten gaan lukte nauwelijks meer, en je zag zo grauw en je sliep zo lang. Maar dat de dood al in de buurt was, dat zag ik dus niet. Daar pieker ik soms nog over: dat ik er met mijn neus bovenop zat, en het (juist daarom?) niet zag.    Die ene verpleegkundige, die zag het wel, na de zomer. Ank heette ze, ik schreef al eerder over haar. Ze belde me vanuit het ziekenhuis waar jij lag, het was al bijna nacht. Die ochtend had een zaalarts jou verteld dat de uitslag van de laatste scan niet goed was. Zomaar, plompverloren, je was op dat moment alleen. Foute boel, en het had niet zo moeten gaan. Maar ja, het ging dus wel zo. De rest van die dag was ik bij je, totdat ik uiteindelijk, ver na het bezoekuur, naar huis moest. En toen belde Ank dus. Ze vroeg of ik bij je wilde slapen, wa...

EERSTE ZOMER Ik zou je zo graag vertellen over deze zomer, de eerste na jou.  Bijvoorbeeld over dat ik laatst, het was nog juli, de tarp bij ons huisje in het bos in mijn eentje heb opgezet. Voor wie het niet weet: een tarp is een schaduwdoek, wij gebruikten ‘m als luifel bij onze oude camperbus, en later dus als zonnescherm bij de boshut. Ik klom op een ladder om één kant van het doek met lussen te bevestigen aan twee haken in de gevel, daarna gebruikte ik stokken en scheerlijnen om ‘m goed strak te trekken. Dat moest, vond jij altijd. Toen ie stond heb ik er even naar staan kijken. Ik denk dat jij vond dat het nog wel iets strakker had gekund.   Er was ook een ober in een Spaans berghotel dat net was verbouwd. Alles was nieuw en het zag er allemaal goed uit. Maar lang niet alles werkte. Veel douches hadden geen warm water, het reserveringssysteem was vastgelopen, in het restaurant liep het personeel stuurloos en in lichte paniek rond met mandjes hard geworden brood. Ik vroeg...